Այժմ անազատության մեջ պահվող կենդանիները և նրանց հանդեպ բռնությունը տարածված համախնդիր է։ 20-րդ դարում կենդանիներին դաժանությունից պաշտպանելու անհրաժեշտությունը ճանաչվեց միջազգայնորեն: Մասնավորապես, ընտանի կենդանիների պաշտպանության եվրոպական կոնվենցիան ընդունում է, որ մարդն ունի բարոյական պարտականություն կենդանիների նկատմամբ, ցույց է տալիս ընտանի կենդանիների արժեքը հասարակության համար, ինչպես նաև այն փաստը, որ մարդն ու այդ կենդանիները ունեն հատուկ կապ: Կենդանիների հետ վարվելու հիմնական սկզբունքները ներառում են՝ կենդանիներին տառապանք չպատճառելը և նրանց իրենց ճակատագրին թողնելը։
Կենդանիներին դաժանությունից պաշտպանող առաջին հայտնի օրենսդրությունը ընդունվել է Ճապոնիայում 17-րդ դարի վերջին Տոկուգավայի տան Ցունայոշի անունով հինգերորդ շոգունի կողմից: Ոմանք ենթադրում են, որ Ցունայոշին առաջնորդվել է բուդդայական առաքինության կանոններով, սակայն որոշ հետազոտողներ նրան անվանում են դաժան կառավարիչ, բռնակալ։Եվրոպայում կենդանիներին դաժանությունից պաշտպանող առաջին օրենսդրությունը հայտնվեց 19-րդ դարի սկզբին։ Մեծ Բրիտանիայում 1822 թվականին օրենք է ընդունվել խոշոր եղջերավոր անասունների, ձիերի և ոչխարների պաշտպանության մասին։ Ներկայումս կենդանիների նկատմամբ դաժան վերաբերմունքի համար քրեական պատասխանատվություն է նախատեսված հետևյալ երկրներում ՝Ավստրիայի, Ալժիրի, Աֆղանստանի, Վանուատուի, Հաիթիի, Վրաստանի, Ինդոնեզիայի, Իսպանիայի, Իտալիայի, Ղազախստանի, Կանադայի, Ղրղզստանի, Կոստա Ռիկայի, Կոտ դ’Իվուարի, Լատվիայի, Լիտվայի օրենսդրությամբ։ , Մակեդոնիա, Նիգերիա, Սան Մարինո, Սլովակիա, Սլովենիա, Սուդան, Թաիլանդ, Ուկրաինա, Ֆինլանդիա, Ֆրանսիա, Խորվաթիա:
Հրայր Հովսեփյան 